Het begon op een avond in november. Een enorme zwerm kauwen had zich in de bomen voor mijn appartement verzameld en luid kwetterend maakten ze zich klaar voor vertrek. Vanachter het raam keek ik naar hun vrijwel identieke silhouetten. De avondschemer had de hemel al een beetje verduisterd, maar toch staken de duizenden zwarte vogellijfjes scherp af tegen de bewolkte achtergrond.
Als man en vrouw waren ze onderweg toen ze plotseling werden overvallen door een sneeuwstorm. Onvoorbereid en bij gebrek aan beschutting hadden ze alleen elkaar als houvast, en terwijl om hen heen alles verdween achter een muur van sneeuwvlokken, wachtten ze hand in hand af. Ze gingen er vanuit dat ze, net als na regen, hagel of tegenwind, ook na dit noodweer hun pad zouden kunnen vervolgen.
Lang geleden, in een tijd waarin weersomstandigheden nog geen wetenschappelijke verklaring hadden, leefden er sneeuwmakers. Wonend in de wolken waren zij verantwoordelijk voor het creëren van winterse sneeuwbuien. De meeste sneeuwmakers deden gedachteloos wat er van hen verwacht werd. Ze werden wakker in de schemering, maakten een nacht lang sneeuw in het gebied dat aan een ieder van hen toegewezen was, en gingen voor het ochtendgloren weer slapen. Ze leidden een luchtig leven waarin ze iedere diepgang vermeden door alleen de rol van oorzaak op zich te nemen en het daglicht op te zadelen met de gevolgen. Dat het dagelijks leven hun onstuimige sneeuwbuien vaak nauwelijks kon verdragen, liet hen koud.
Het universum ontstond op het moment dat ik me bewust werd van mijn leven. Onmiddellijk ontkiemde er vanuit deze kern een web van uitwaaierende verhaallijnen: een uitdijende bol van tijd. Op dit moment bevind ik me ergens halverwege kern en schil, te midden van miljoenen andere vormen die het heden had kunnen aannemen, eindpunten van alternatieve levenslijnen. Mijn leven, maar dan op een enkel aspect enorm of slechts enigszins anders. Ik zou nu op dat punt zijn als ik zojuist een andere keuze had gemaakt. Als ik links was gegaan in plaats van rechts. Maar ik ben rechts gegaan en door die keuze en alle eerdere keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven ben ik nu aangekomen op deze plek. Deze specifieke plek in de bol van tijd.
Er was eens een rad, een onderdeel van een mechanisme. Ingeklemd door de raderen rondom hem was hij altijd in beweging. Met zijn eeuwige wentelingen vervulde hij het levensdoel van ieder rad, maar hij was niet gelukkig. Hij had geen keuze.
