Zonder het te weten had hij een rondje gelopen. De deur die hij nu opende was dezelfde als die hij vanmorgen had gesloten, maar hij herkende zijn plaats van aankomst niet als de plek vanwaar hij enkele uren eerder was vertrokken. Zijn wandeling had hem veranderd.

Zwijgend keek hij rond, om uiteindelijk secondenlang gedachteloos voor zich uit te staren. Hij voelde zich net zo leeg als de kamer waarin hij stond, net zo smerig als de bedorven lucht die zijn longen met elke inademing verder vervuilde. Om het treurige beeld van zijn omgeving buiten te sluiten liet hij zijn oogleden over zijn ogen vallen. Waarom was hij vanmorgen vertrokken? Waar ging hij naartoe? Deze kamer was niet de plek waar hij naar op zoek was, dat wist hij zeker. Was dit een tussenstop? Hier wilde hij in ieder geval niet blijven. Alleen slapen, alleen vannacht.

De volgende ochtend vertrok hij zodra hij wakker was. Urenlang was hij onderweg en uiteindelijk kwam hij opnieuw, zonder het te beseffen, aan op de plek vanwaar hij was vertrokken. Hij had maar één sleutel, dus ook al had hij het geprobeerd, hij had nergens anders binnen kunnen komen. Zijn plaats van aankomst stond vast, net als het feit dat hij iedere dag de deur weer achter zich zou sluiten, op zoek naar iets beters. Alleen zijn dagelijkse wandeling veranderde, waardoor hij soms op de grond, en soms in een hemelbed sliep. Maar elke ochtend wilde hij weer weg, vermoeid of juist vol energie om te vinden wat hij zocht.

Jarenlang liep hij, geregeld over dezelfde paden, vaak ook over onontgonnen terrein. Hij maakte landkaarten die hij ’s avonds bijwerkte en hij plaatste wegwijzers die hem onderweg konden adviseren. Zijn dwaaltochten veranderden daardoor langzaam maar zeker in een gerichte reis. Het zou nu niet lang meer duren of hij zou thuiskomen.