Midden in het park bleef ze staan, bezweet, hijgend en trillend van de inspanning die ze zojuist had geleverd. Het jurkje waarin ze zich net nog zo mooi voelde was gescheurd. Ze was op blote voeten naar buiten gevlucht en voor haar gevoel had ze urenlang gerend: minder was niet voldoende geweest om weg te komen. Zelfs nu nog voelde ze zich niet op haar gemak.

Onrustig keek ze om zich heen. Gewoonlijk genoot ze van de natuur, maar dit keer was het anders. Ze stond op het gras, tussen planten en struiken, en alles was groen. Te groen. Vooral de veelheid aan verschillende tinten groen benauwde haar. Met elke oogbeweging werd ze opnieuw overvallen, telkens opnieuw werd haar blik getroffen door de chaotische contrasten. Lichtgroen tuimelde over donkergroen, helder groen overschreeuwde een iets valere variant, iedere tint leek de anderen te willen bestrijden en vernietigen. Een licht briesje maakte het allemaal alleen maar erger: overal om haar heen beukten bladeren tegen elkaar, luid smekend om haar aandacht.

Het werd haar te veel en ze voelde zich misselijk worden. Ze keek naar beneden. Een veld vol fel groene grassprieten prikte in haar ogen. Ze draaide haar hoofd naar boven en daar benamen volle boomtoppen haar het zicht op de lucht. Ze was opgesloten. Haar adem stokte in haar keel en terwijl ze naar adem hapte deed ze een aantal stappen naar achter. Plotseling schoot er een helse pijnscheut door haar lichaam en instinctief trok ze haar rechtervoet met een ruk omhoog. Ze was in iets scherps gaan staan en het bloed dat uit de wond druppelde kleurde de grond onder haar opgetrokken voet in rap tempo rood.

Terwijl de pijn langzaam uitdoofde maakte haar schrik al snel plaats voor bewondering. Gefascineerd keek ze toe hoe de plas bloed steeds groter werd. Ze zette haar voet weer neer, deed een paar stappen vooruit en toen ze zich omdraaide, zag ze dat ze een rood spoor van voetstappen had achtergelaten. Ze deed nog een paar stappen en keek opnieuw naar haar creatie. Het gras werd steeds minder groen, en zelfs de planten en struiken aan de rand van het veld leken hun kleur te verliezen. Weer deed ze een paar stappen, nu springerig, huppelend. Ze danste. Ze danste totdat heel het grasveld was omgetoverd tot een sierlijk patroon van rode voetstappen. Toen ging ze zitten, uitgeput, en voldaan sloot ze haar ogen. Nu ze wist hoe ze het groen kon laten verdwijnen zou het allemaal wel goed komen.