Water wordt mooier van positieve gedachtes. Althans, dat is de bewering van de Japanse onderzoeker Masaru Emoto. In zijn experimenten onderzoekt Emoto de invloed van externe factoren zoals geluiden, afbeeldingen, geschreven teksten en gedachtes op de energetische structuur van water. Het effect is terug te vinden in de ijskristallen die worden gevormd wanneer het water wordt bevroren: deze kristallen zijn mooier en meer symmetrisch wanneer het water is behandeld met mooie, positieve invloeden, terwijl een behandeling met beledigingen en negativiteit juist chaotische, lelijke kristallen oplevert. Omdat het menselijk lichaam voor 70 procent uit water bestaat, heeft het grote gevolgen voor het dagelijks leven wanneer intenties daadwerkelijk de waterstructuur kunnen beïnvloeden.

Prayer of gratitude

Onderzoekers van het IONS, het Institute of Noetic Sciences in Californië, hebben in samenwerking met Emoto een dubbelblind onderzoek uitgevoerd om de juistheid van de bovengenoemde bevindingen te controleren. In dit onderzoek werd onderzocht of kristallen uit twee flesjes mineraalwater waar vanaf grote afstand positieve intenties op waren gericht een grotere esthetische schoonheid bezitten dan kristallen uit twee gelijksoortige flesjes mineraalwater waar geen speciale aandacht naar was uitgegaan. Hierbij wisten zowel degenen die in het water naar de kristallen zochten en deze fotografeerden als degenen die de kristallen beoordeelden niet of ze naar behandeld of onbehandeld water keken.

Op 16 november 2005 verzamelde Masuru Emoto in Tokyo een groep van bijna 2000 mensen om een ‘prayer of gratitude’ te richten aan twee flesjes mineraalwater die even daarvoor in het laboratorium van het IONS, 8000 kilometer verder, waren opgesteld. Emoto legde het publiek het doel van het experiment uit, toonde middels een aantal Google Earth afbeeldingen de geografische locatie van het lab en liet hij een digitale foto zien van de twee flesjes water die behandeld zouden gaan worden. Terwijl ze keken naar deze afbeelding herhaalden de aanwezigen vervolgens gedurende vijf minuten hardop de woorden van een zegening, waarbij ze positieve intenties stuurden naar het water.

Symmetrisch en goedgevormd

Na de behandeling werden de ingezegende flesjes en de controleflesjes naar Tokyo verzonden. Ter bescherming tegen schokken, licht en elektromagnetische straling waren ze in aluminiumfolie en bubbeltjesplastic verpakt en om uit te sluiten dat de behandelde flesjes het controlewater zouden beïnvloeden door hun nabijheid werden ze allemaal in afzonderlijke dozen vervoerd. Na aankomst vroren onderzoekers in Tokyo tien druppels van ieder flesje in en, onwetend welk water was behandeld en welk water als controle diende, zochten ze met een microscoop naar kristallen en fotografeerden ze iedere kristal die ze tegenkwamen.

In totaal werden er 40 foto’s gemaakt, en achteraf bleken er 12 afkomstig te zijn uit elk van de twee behandelde flessen en respectievelijk 7 en 9 uit de twee controleflessen. De onderzoekers wilden weten of de kristallen uit het behandelde water mooier waren dan de kristallen uit het onbehandelde water daarvoor gebruikten zij het esthetisch inzicht van 100 vrijwilligers. Ieder van hen beoordeelde onafhankelijk van elkaar en in willekeurige en wisselende volgorde ieder kristal op een schaal van 0 tot 6, waarbij 0 stond voor ‘niet mooi’ en 6 voor ‘heel mooi’. Een ‘mooi kristal’ werd gedefinieerd als ‘symmetrisch, plezierig ogend en goedgevormd’, terwijl een ‘lelijk kristal’ de eigenschappen ‘asymmetrisch, onaantrekkelijk en slecht gevormd‘ kreeg toegeschreven.

Uit analyse van de beoordelingen bleek vervolgens dat de kristallen uit het behandelde water significant mooier werden gevonden dan de kristallen uit het controlewater. De kristallen uit het behandelde water kregen een 2,87 als gemiddeld cijfer en de kristallen uit het onbehandelde water werden gemiddeld met een 1.88 beoordeeld. De kans dat dit effect op toeval berust is kleiner dan 0,1 procent. Een tweede beoordelingsronde met 100 nieuwe vrijwilligers leidde tot hetzelfde resultaat.

Onconventionele verklaringen

Het lijkt er dus op dat het inzegenen van de flesjes effect heeft gehad op de schoonheid van de kristallen die in het bevroren water ontstaan. Toch moet daarvoor stellig worden geconfirmeerd dat de behandeling van alle flesjes water (met uitzondering van de inzegening) exact gelijk is geweest en dat subtiele verschillen geen effect hebben gehad. Zo moet worden erkend dat de locatie waarop het water zich bevond tijdens de inzegening invloed kan hebben gehad: het controlewater stond op dat moment in een kastje en het water dat behandeld werd stond in een ruimte die was afgeschermd van elektromagnetische straling en al gedurende enkele jaren intensief en exclusief gebruikt werd voor intentie-gerelateerde experimenten. Ook was de temperatuur in de vriezer mogelijk niet overal exact gelijk en zou het aantal gevormde kristallen een relatie kunnen hebben met de schoonheid ervan.

Bovendien zouden er volgens de onderzoekers zelf ook een aantal andere (minstens net zo onconventionele) verklaringen ten grondslag kunnen liggen aan het waargenomen effect. Zo waren het mogelijk niet de intenties van het publiek in Tokyo, maar de intenties van de onderzoekers in Californië die wilden dat hun experiment zou slagen, die de effecten teweeg hebben gebracht. Een andere mogelijkheid is dat de flesjes water die geselecteerd werden om behandeld te gaan worden al voor het experiment werd uitgevoerd op een bepaalde manier waren geladen. Dat de onderzoekers deze flesjes uitkozen om te gaan behandelen, zou dan wijzen op een onbewust gevoel om te handelen naar toekomstige uitkomsten, ofwel precognitie. Dit effect staat bekend als de ‘decision augmentation theory’. Ten slotte zouden het de intenties van de toekomstige waarnemers van dit experiment kunnen zijn geweest die het water retroactief zouden gaan beïnvloeden. Deze verklaring lijkt wat vergezocht, maar er zijn experimentele aanwijzingen dat dit soort ‘terug in de tijd effecten’ bestaan.

Persoonlijk ben ik benieuwd of er alleen een relatie bestaat tussen goede intenties en visuele schoonheid of dat behandeld water ook met andere zintuigen van onbehandeld water is te onderscheiden. Maakt positief denken het water ook lekkerder, en produceren ingezegende druppels mooiere geluiden wanneer ze op de grond vallen? Daarnaast zou dit onderzoek uiteraard enorm gebaat zijn bij de ontdekking van een objectieve, meetbare verandering in het water, welke onafhankelijk is van het toch vrij subjectieve begrip ‘schoonheid’. Bovendien is tot nu toe alleen gebleken dat intenties zich openbaren in de vorm van ijskristallen. Zijn de effecten dan wel aanwezig in vloeibaar water? En zo ja, heeft dit water dan ook genezende krachten of iets dergelijks? Het zou een bijzonder onaangename anticlimax zijn wanneer uiteindelijk blijkt dat positieve intenties niets anders doen dan alleen de potentie creëren tot het vormen van mooie kristallen.

Bronnen:
Double-blind test of the effects of distant intention on water crystal formation. Dean Radin, Gail Hayssen, Masaru Emoto, and Takashige Kizu. Explore, September/October 2006, Vol. 2, No. 5, pp 408-411
nl.wikipedia.org/wiki/Masaru_Emoto
www.masaru-emoto.net