Er was eens een rad, een onderdeel van een mechanisme. Ingeklemd door de raderen rondom hem was hij altijd in beweging. Met zijn eeuwige wentelingen vervulde hij het levensdoel van ieder rad, maar hij was niet gelukkig. Hij had geen keuze.

Hij werd ongevraagd in beweging gebracht door een oorzaak buiten zijn gezichtsveld, en hij veroorzaakte zonder opzet rotaties tot over zijn horizon. Hij had geen overzicht, hij kon niet zien wat zijn taak was, en hij betwijfelde of hij wel zo’n onmisbaar onderdeel van het mechanisme was. Hoe de raderen voor hem in beweging werden gebracht begreep hij niet, en wat de raderen na hem in werking stelden wist hij niet. Hij voelde zich gebruikt, onzeker, en schuldig over wat hij zou kunnen veroorzaken.

Het rad was het zat. Hij wilde niet meer meedraaien. Hij begon zich te verzetten tegen de raderen die tegen hem aangedrukt stonden. Als sterkste schakel in een keten die zou moeten breken bood hij weerstand tegen de krachten die hem wilden regeren. Zijn bewegingen werden stroef en zijn tanden versleten. Steeds dichterbij kwam het moment waar hij naar streefde: het moment dat de machine stil zou vallen en hij eindelijk rust en overzicht zou hebben.

Maar dat moment zou nooit komen. Op een dag werd het rad geïnspecteerd, defect bevonden en vervangen. Nu ligt het in de vuilnisbak, tussen het afval. Bewegingsloos en alleen.