Volgens een aantal wetenschappers, van wie de Japanse Masuru Emoto waarschijnlijk één van de meest bekende is, kan water informatie uit de omgeving registreren, vastleggen en overbrengen. Maar welke omgevingsfactoren kan het water allemaal opnemen? En via welk mechanisme wordt de informatie waargenomen en opgeslagen? En op welke manier kan achteraf worden vastgesteld welke gegevens zich in het water bevinden?
Water wordt mooier van positieve gedachtes. Althans, dat is de bewering van de Japanse onderzoeker Masaru Emoto. In zijn experimenten onderzoekt Emoto de invloed van externe factoren zoals geluiden, afbeeldingen, geschreven teksten en gedachtes op de energetische structuur van water. Het effect is terug te vinden in de ijskristallen die worden gevormd wanneer het water wordt bevroren: deze kristallen zijn mooier en meer symmetrisch wanneer het water is behandeld met mooie, positieve invloeden, terwijl een behandeling met beledigingen en negativiteit juist chaotische, lelijke kristallen oplevert. Omdat het menselijk lichaam voor 70 procent uit water bestaat, heeft het grote gevolgen voor het dagelijks leven wanneer intenties daadwerkelijk de waterstructuur kunnen beïnvloeden.
Al sinds het begin der tijden draaiden stilte en geluid om elkaar heen. Als tegenpolen die elkaar niet konden verdragen waren ze een eeuwigdurende strijd aangegaan, een strijd zonder zicht op een overwinning. Want hoewel de stilte wel moest wijken voor het geluid en het geluid niet tot zwijgen kon worden gedwongen door de stilte, was de wereld van nature in rust en waren er verstoringen nodig om geluid te produceren: zonder storm braken er geen takken van de bomen en zonder onweerswolken sneden er geen donderslagen door de lucht.
Op 26 juli 2009 overleed Visje. Ik was toen op vakantie en kreeg het nieuws via de telefoon. Het was al laat op de avond, het was donker en het regende.
De volgende ochtend werd ik wakker onder een stralend blauwe hemel. De lucht was helder, maar toen ik naar boven keek zag ik toch klein wolkje. Direct herkende ik de contouren van Visje. Vanuit een oneindig grote vissenkom, gevuld met water van over de hele wereld, kwam hij nog even afscheid nemen. “Doei Visje,” zei ik in mijn hoofd. Nog even keken we elkaar aan en toen stak er een wind op. Visje draaide zich om en zwom weg.
Mijn eerste zonsondergang vond ik doodeng. Anderen, die er al eerder één hadden meegemaakt, hadden me geadviseerd om te genieten van de schoonheid van het kleurrijke schouwspel, maar het enige dat ik zag was een lange nacht in het vooruitzicht. Ik was gewend geraakt aan het zonlicht en omdat ik geen idee had wat ik zou moeten doen in het donker, begon ik te lopen. Richting het westen, de zon achterna.
